More Blues Festival (Dag 2) Festival Pasta & Blues Zottegem (18-09-2021) report & photo credits: Marcel info club: More Blues info band: Jan Bruynooghe - The Rolls - Old Skool - Sebi Lee Trio - Neal Black & The Healers - Boogie Boy © Rootsville 2021

Na een kort nachtje, enkele tassen straffe koffie om wakker te worden, schrijven van het verslag van gisteren, was het weeral tijd om richting Zottegem te trekken voor dag 2 van het "More Blues" gebeuren. Het zou een drukke dag worden want er stonden zowaar 6 bands op het programma en sommigen waren niet van de minsten.

De presentatie was alweer in de deskundige handen van de Goes en we vernamen steeds meer over het Songbook van Fili Pili aka Filip Morre. Alsook over de tanden van Filip waar Goes wel redelijk in detail trad. Wie moest weten waarover hij het had er maar bij moeten zijn. Feit was dat Filip beloofde om er de volgende dagen “een tandje bij te steken”.

Da dag werd rustig opgebouwd en begon met een solo-optreden van Jan Bruynooghe. Jan, gekend als zanger-gitarist van onder andere Dirty Five en Het Akoestisch Ei, is gefascineerd door blues ‘n roots, folk en americana. De man brengt akoestische versies van zijn favoriete songs en is strek bedreven in het “fingerpicken”. Je kan je wel verwachten aan songs van Mississippi John Hurt, Doc Watson of Colter Wall, maar evengoed aan uitgeklede songs van bijvoorbeeld Chet Baker, Neil Young, Tom Waits of Paul Weller. Ik was alvast benieuwd naar deze performance. Ik kreeg evenwel een privé optreden. Buiten mezelf, de crew en Neil Black en zijn Healers was de rest van het terrein leeg. Jan liet het echter niet aan zijn hart komen en gaf ons een vol uur vol overgave, gevuld met akoestische blues en americana.

Colter Wall’s “Sleeping On The Blacktop’ was de eerste song van een lange lijst, gevolgd door ‘Oreo Cookie Blues’ van Lonnie Mack. Dan serveerde Jan ons een schitterende versie van Tom Waits’ ‘Martha’...kiekenboelen op een zonnige dag. Als fan van Mississippi John Hurt kwam ik alvast aan mijn trekken met ‘Frankie’, ‘Louis Collins’ of ‘Make Me A Pallet’. Allemaal heel knap en technisch goed gebracht. Verder ontbraken Skip James, Robert Johnson of Doc Watson niet op de setlist van Jan. Na een uur borg hij zijn gitaren op en liet mij meer dan tevreden achter, a white man with a black soul.  Dit was echt een ontdekking. Merci Jan !

Tijd voor een frisse Perijo Noire, lekker  aan te raden lokaal biertje die wel met mate moet worden gedronken, en we konden ons opmaken voor de volgende act.

For something completely different kregen we dan The Rolls. Band met een bezetting om “U” tegen te zeggen. Oordeel zelf maar: Derek aka Dirk Dhaenens (zang en gitaar), Bruno Deneckere (zang en gitaar), Mario Vermandel (bas) en Tony Gyselinck (drums). De band is een paar jaar geleden ontstaan als tribute band voor Charles Bukowski (1920-1994). Ze maken en spelen eigen composities op teksten van de Amerikaanse dichter-schrijver. Hun eerste album getiteld ‘Happy’ en werd uitgebracht  in februari vorig jaar. Rock ’n roll en Bukowski, dat zou vonken moeten geven. En hoe mijne man !

Ondertussen begon het publiek druppelsgewijs binnen te komen en ze hadden gelijk want deze gig mocht niet worden gemist bleek later.

Derek, op bloet voeten, begon heel toepasselijk met ‘Barefoot Baby’ en ‘The Law Of Love’, twee songs uit de laatste cd, gevolgd door het energieke, countryachtige ‘I Don’t Hate People’. ‘If You Listen To bach Long Enough’ was ook een song uniek in zijn soort en beiden gebaseerd op uitspraken van Bukowski. Maar er werd ook aandacht gegeven aan “Bwaab” Dylan die dit jaar 80 jaar is geworden en wie beter dan Bruno Deneckere, met zijn ietwat nasale stem, kwam daarvoor in aanmerking? ‘Freght Train’ en ‘Got To Love Somebody’ werden ons deel. ‘I Wanna Be A Cat’ was er dan weer eentje van Bukowksi...man, man, man wat een tekst “In my next life I wanna be a cat, sleep all day and waiting to be fed!” Tja, daar valt wel wat voor te zeggen. ‘There’s A Bluebird In My Heart’, ‘Today Is Blue’ en ‘You Can Really Live’ kondigden het einde van het optreden aan.

Jeezz, hoe lekker was dat. Hoogstaand , van grote kwaliteit en het zou zo in de AB kunnen staan. Ik ben fan. Ik wil jullie om dit stukje af te sluiten deze uitspraak van Bukowski niet onthouden, want het is geweldig: “ Beauty ain’t nothing, beauty won’t stay. You don’t know how lucky you are te be ugly ! Money ain’t nothing, money is a whore. You don’t know how lucky you are to be poor” Amen to that brother Charles !!!

Op naar de blues met Old Skool. Deze band werd opgericht naar aanleiding van het evenement Blues In Bruges en waarbij “old skool” verwijst naar de authenticiteit van de nummers die door de band worden gebracht, zowel met een knipoog naar het verleden als met een blik naar de toekomst. De band bestaat uit Johan Mares (zang), Stefan Gulinck (gitaar), Bert Descamps (harmonica), Gino Claeys (Drums), Gunther Callewaert (hammond) en last but nog least onze vriend Jacky Verstraeten , man die van alle markten thuis is, aan de bas.

We kregen een band dat met veel schwung startte. Het swingde zoals het moest, dankzij een schitterende hammond en de Mississippi saxofoon van Bert Descamps. Johan Maré was goed bij stem en de ritmesectie klonk retenstrak. Het geheel klonk zeer aangenaam en de set was gevarieerd opgebouwd. Ondertussen was het al wat meer volgelopen en de aanwezigen konden deze “old school” blues zeker en vast smaken.

Er mocht ook wel een vleugje funk inzitten zoals bij het openingsnummer ‘I’m A Man’ of een boogie met ‘Rosie’waarna we naar Texas trokken voor een shuffle SRV style met ‘Hooked’en met dit weer mochten er wat zuiderse ritmes worden ingebouwd met ‘Rumba’. Een paar covers ook met ‘King Bee’ met zang van Bert, ‘Crossroad Blues’ of ‘Green Onions’om uiteindelijk de set af te sluiten met Howling Wolfs klassierk ‘Spoonful’. Heel mooi allemaal en het was alweer genieten geweest.

Het programma is goed gevarieerd want na de blues op naar de rockabilly en de rock “n roll van het Sebi Lee Trio. Nadat Sebi Lee vorig jaar samen met Jimmy Van Iersel, de boel had plat gespeeld, mag hij dat tijdens deze editie, en in trio, komen overdoen. Goed gezien van de Morre. Sebi Lee ofte Sebastien Meyer is altijd goed voor een stevige portie old school rock ’n roll en rockabilly. Groot talent op de 88’s en showman bij uitstek. Dat het een feestje zou worden, dat stond in de sterren geschreven. Jimmy Van Iersel was er dit jaar ook weer bij aan de drums en Mike Matheve was de derde compaan aan de upright bass. Lets’ party Baby.

En of het een feestje werd. You Never Can Tell’ van Chuck Berry knalde door de luidsprekers gevolgd door ‘Everybody’s Rocking’ en kijk, daar verschenen de eerste dansers op de vloer. In zo’n set mag ook Johnny Cash niet ontbreken en we kregen de ‘Folsom prison Blues’ op een schoteltje gepresenbteerd waarna een vleugje reggae volgde met ‘Vas Y Frankie’ speciaal voor de klankman van dienst. Gezien iedereen volmondig “ja” antwoordde op de vraag of er reggae mocht worden gespeeld, liet Sebi lee zich gaan met een wel stevige rock ’n roll versie van Bob Marley’s  ‘Everybody’ Gonna Be Allright’, very nice ! Even snel iets meepikken om te drinken en ik hoorde de ‘Rockin’ Pneumonia & The Boogie Woogie Flue’ op de achtergrond en zelfs Peter Koelewijn’s ‘Kom Van Dat Dak Af’ moest er aan geloven.

Voor het podium was ondertussen een knal van een party uitgebroken en werd er duchtig gedanst, geswingd en geshaked. Na ‘You Can’t Judge A Book’ brak de hel los en werd er spontaan een jam georganiseerd. Ene Hugo nam de drumtiscks over, Bert Descamps haalde zijn smoelschuiver terug uit zijn wagen, Fred Plasscharet installeerde zich achter de toetsen en zelfs Jacky Verstraeten spoedde zich naar de bühne om de contrabas over te nemen van Mike, die zich dan met Frederik achter de toetsen installeerde en four hands begonnen te spelen.  Vananf de zijkant bekeek Sebi Lee het geheel en zag dat het goed was. Wat zeg ik het was geweldig en enkel bij de Morre te beleven zoiets denk ik. ‘Whole Lotta Shaking’ en dan ging de fik in de piano met ‘Great Balls Of Fire’. Jawadde dadde, efkes op adem komen makkers. Boogie Boy zal zijn tenen mogen uitkuisen.

Het feestje was nog lang niet over, maar gelukkig konden we even op adem komen alvorens de ultieme showmaster aan het werk te zien, namelijk Paul Ambach (73 jaar ondertussen) aka Boogie Boy. De man gaat al jaren mee en hem voorstellen is zoiets als een open deur instampen, gezien zijn reputatie. In deze laatste maanden is de heer Ambach zowat overal te zien op tal van podia in Vlaanderen en aldus ook in Zottegem. Vraag die zich stelde, is wie hij zou meebrengen als muzikanten want de bezetting varieerde nogal geregeld. Wel buiten Eric Melaerts (gitaar) hadden we Jamal Thomas(drums), Philip Kanza (bas), en twee blazers met Louis Jordan (trompet) en Laurent Dumont (sax).

Ik moet zeggen dat Boogie Boy inderdaad zijn tenen had uitgekuisd. Ondanks zijn 73 jaar jaar, boet de man niet in aan energie en zijn klassiekers werken nog steeds aanstekelijk. Het Boogie Boy recept werkt nog steeds.‘Let the Good Times Roll’, een knappe versie van ‘Stormy Monday’ het enig slow nummertje van de avond, ‘Mojo Working’, ‘Hoochee Cocche Man’ en ga zo maar verder. Er kwamen alsmeer dansers op de vloer en dan trok Boogie Boy het publiek in, tot groot vermaak van de aanwezigen die het zich lieten welgevallen.

Een wandeling over het terrein van Pasta & Blues, tafel op, tafel af een echte showmaster en zeker een meester in het bespelen van het publiek. Bij deze zouden we de band vergeten. 5 uitzonderlijke muzikanten en ik weeg mijn woorden. Beginnend met de ritmesectie die uitzonderlijk goed was maar de hoofdrol was weggelegd voor de blazers. Tjonge, tjonge...2 toppers van formaat die het niveau constant hoog hielden, gewoon weg schitterend. Maar hier kwam ook een einde aan en Boogie Boy vertrok backstage om plaats te maken voor de laatste band van de dag.

De afsluiter van deze tweede dag was een klepper van formaat, want de Morre had het voor elkaar gekregen om Neal Black & The Healers als headliner op zijn affiche te zetten. Dit was dus een optreden om naar uit te kijken, ook al gezien omdat de”jonge Goes” aan het drumstel zou zitten. . Neal is afkomstig uit San Antonio, Texas maar woont ondertussen al geruime tijd bij onze zuiderburen in Frankrijk. De man is uniek door zijn rauwe en hese stem en zijn typische gitaarsound. Met zijn stem is hij zowat een kruising tussen een blanke Howlin’ Wolf en een zwarte Tom Waits. Zijn Healers zijn bij deze Mike Lattrell (toetsen), Abder Neachour (bas) en , yes indeed, Natan Goessens aan de drums. Thuismatch voor deze laatste dus.

Vorig jaar had Neal met ‘A Little Boom Boom Boom’ een schittrende schijf uitgebracht. Knap werk dat een tour verdiende maar waar door covid niets van in huis kwam. Gelukkig kregen ze een re-match en konden ze er nu volop voor gaan. Stevig gitaarwerk zoals bij ‘If I Had Possession Over Judgement Day’, met lekkere solo’s die uitgemeten zijn en niet vervelen. Ondertussen op de achtergrond de stevige bas van Abdel en de potige roffels van Goes Jr, die het geheel zeer goed aanvulden. Alle vier perfect op elkaar ingespeeld zonder machinaal over te komen. Knap werk !

Toen begon bij deze oude rakker de vermoeidheid wat toe te slaan, tja ben er ook geen 20 meer, en werd het tijd om de nacht in te trekken en het bedje in te duiken, want morgen wachtte weer een dag vol muziek.

Moest Lucky Luke een bluesliefhebber zijn, was het nu het moment voor “ I’m a poor lonesome bluesman, far away from home’. CU later folks !

Marcel

Cheers To The Morre...